Honorowi obywatele Miasta Międzyrzec Podlaski
  • Jesteś tutaj:  
  • Home \\
  • \\
  • Honorowi obywatele Miasta Międzyrzec Podlaski

Ta strona używa plików Cookies.

Dowiedz się więcej o celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce. czytaj więcej

Akceptuję

55887 1626822644305 4598724 o

Przemysław Litwiniuk urodził się 22 stycznia 1980 r. w Międzyrzecu Podlaskim, jest absolwentem Szkoły Podstawowej Nr 3 w Międzyrzecu Podlaskim, Liceum Ogólnokształcącego im. gen. Władysława Sikorskiego w Międzyrzecu Podlaskim oraz Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Od lat bierze czynny udział w życiu społeczności lokalnej i regionalnej, pełniąc role m.in. radnego  i przewodniczącego Rady Powiatu Bialskiego (2002-2014), przewodniczącego Sejmiku Województwa Lubelskiego (2014-2018) i radnego województwa lubelskiego (2018-obecnie). Przemysław Litwiniuk aktywnie uczestniczył w pracach Rady Społecznej Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Międzyrzecu Podlaskim oraz przewodniczył Radzie Społecznej przy Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Białej Podlaskiej. Jego zaangażowanie społeczne było już wielokrotnie doceniane, m.in. tytułem „Zasłużony dla Miasta Międzyrzeca Podlaskiego” (2014 r.), „Zasłużony dla Powiatu Bialskiego” (2014), czy też wcześniej – „Zasłużony dla Młodzieżowej Rady Miasta”. W 2018 r. otrzymał tytuł „Honorowy Obywatel Gminy Międzyrzec Podlaski”.

fryd

Zdzisław Frydrychowski urodził się 22 listopada 1929 roku zmarł 21 lutego 1982 roku. Był emerytowanym pilotem, majorem w stanie spoczynku. Aktywnie włączał się w tworzenie struktur Niezależnego Samorządowego Związku Zawodowego „Solidarność” na terenie Międzyrzeca Podlaskiego. Prowadził zbiórkę pieniędzy, które następnie zostały przekazywane dla robotników strajkujących w Stoczni Gdańskiej. Stanął na czele pierwszego miejskiego zarządu NSZZ Solidarność. Pomagał tworzyć komisje zakładowe na terenie Międzyrzeca. Zmarł na początku stanu wojennego nękany przez ciężką chorobę i funkcjonariuszy komunistycznej Służby Bezpieczeństwa.

Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Międzyrzec Podlaski nadano mu pośmiertnie w 2018 roku za działalność mającą na celu odzyskanie przez Polskę niepodległości i suwerenności oraz respektowanie praw człowieka w PRL.

 

Lechoslaw Gawlikowski

Lechosław Gawlikowski (ur. 13 czerwca 1946 roku w Międzyrzecu Podlaskim) – polski dziennikarz, publicysta, archiwista zasobów Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

Ukończył Liceum Ogólnokształcące Nr XXI im Hugona Kołłątaja w Warszawie, następnie Wydział Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Po śmierci ojca, zmuszony był na trzecim roku studiów podjąć pracę zarobkową. Pracował początkowo jako tłumacz-recepcjonista, później w Radzie Naczelnej Zrzeszenia Studentów Polskich. Studia ukończył w terminie. Po studiach był członkiem redakcji: kwartalnika „Young Cinema and Theatre” oraz miesięcznika „World Student News” (odpowiadał w nim za dział kulturalny). Pisma były wydawane przez Międzynarodowy Związek Studentów w Pradze.

get img 1 1
Kazimierz Kubiszyn – urodził się 23 września 1933 roku w Jarczowie koło Tomaszowa Lubelskiego. Liceum Ogólnokształcące ukończył w Tomaszowie Lubelskim. W latach 1953-1959 studiował na Akademii Medycznej w Lublinie. Zrobił specjalizację z medycyny ogólnej, społecznej radiologii i organizacji ochrony zdrowia.
Staże dyplomowe odbył w szpitalach miejskich w Kraśniku Fabrycznym i Zamościu. W latach 1959-1967 pracował w Szpitalu Miejskim w Tomaszowie Lubelskim i Gminnym Ośrodku  Zdrowia w Krynicach koło Tomaszowa Lubelskiego, gdzie wybudował nowoczesne jak na tamte czasy ośrodek zdrowia. W roku 1967 przeprowadził się do Międzyrzeca Podlaskiego, w którym to do 1999 roku pracował w zawodzie lekarza, piastując jednocześnie wiele ważnych funkcji i stanowisk. Przez 13 lat pracował na stanowisku dyrektora międzyrzeckiego ZOZ-u. W tym okresie pełniąc funkcję dyrektora ZOZ wybudował Przychodnię Obwodowa przy ul. Warszawskiej, rozpoczął też budowę drugiego budynku Przychodni Rejonowej od ul. Wiejskiej, częściowo zmodernizował miejscowy szpital przy ul. Staromiejskiej.
 
Ze stanowiska zrezygnował w 1984 r. Cały czas pracował również społecznie. Przez 4 kadencje był radnym Miejskiej Rady Narodowej. Piastował przez 17 lat funkcję prezesa Zarządu Miejskiego PCK, organizując kluby Honorowych Dawców Krwi w Międzyrzecu Podlaskim i w Drelowie. Przez 3 kadencje był członkiem Zarządu i wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Międzyrzecu Podlaskim, członkiem prezydium Zarządu Wojewódzkiego PCK w Białej Podlaskiej, ostatnim przewodniczącym Społecznego Komitetu Rozbudowy Szpitala w Międzyrzecu Podlaskim, przekazującym pieniądze społeczne na konto powstałej w latach 90-tych Fundacji na Rzecz Ochrony Zdrowia w Międzyrzecu Podlaskim. Posiada stopień majora rezerwy WP. Życie zawodowe to praca lekarza, którym był przez 41 lat i którą zawsze pojmował jako służbę drugiemu człowiekowi. Kazimierz Kubiszyn w latach siedemdziesiątych odkrył w sobie talent rzeźbiarski. Później zaczął malować. W ogólnopolskim konkursie „Papież na ziemi ojczystej” uzyskał drugie wyróżnienie.

get img
Ryszard Turyk – nauczyciel, działacz solidarnościowy, samorządowy i społeczny. Prezes Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Międzyrzecu Podlaskim.
 
Urodził się w 1948 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Szkołę podstawową oraz liceum ogólnokształcące ukończył w międzyrzecu Podlaskim. Studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim gdzie uzyskał tytuł magistra filozofii. W latach 1972-1982 pracował jako instruktor szkoleniowy w Oddziale wojewódzkim Stowarzyszenia PAX w Lublinie a później w Białej Podlaskiej. W latach 80-tych działał w strukturach organizacji opozycyjnych, między innymi aktywnie w Klubie Myśli Politycznej „Dziekania”.
 
Po reformie samorządowej w 1990 roku został Marszałkiem Bialskopodlaskiego Sejmiku Samorządowego w Białej Podlaskiej oraz Przewodniczącym Rady Miasta w Międzyrzecu Podlaskim. Po reformie administracyjnej kandydował do Rady Powiatu i uzyskując mandat wybrany został Wiceprzewodniczącym Rady Powiatu Bialskiego (1998-2001).

PODLASKA 207030007 AR 0 0
Ireneusz Stolarczyk – lekarz medycyny, neurolog, absolwent Akademii Medycznej w Białymstoku.
 
Urodził się 9 lutego 1950 roku w Gaczyskach w dzisiejszym powiecie ostrołęckim. Pracę zawodową rozpoczął w 1974 r. na stanowisku kierownika Gminnego Ośrodka Zdrowia w Rokitnie. W latach 1985 – 1987 kierował Zespołem Opieki Zdrowotnej w Międzyrzecu Podlaskim. Następnie przez trzy lata pracował na stanowisku lekarza wojewódzkiego w Białej Podlaskiej.  Od 1990 roku był dyrektorem międzyrzeckiego szpitala. Pracował również w poradni neurologicznej. Pod jego kierownictwem placówka rozwijała się – dyrektor skutecznie pozyskiwał pieniądze na infrastrukturę i wyposażenie. Dzięki jego staraniom udało się także uniknąć prywatyzacji placówki. Społeczeństwo miasta zawdzięcza mu rozbudowę i modernizację szpitala oraz całkowitą przebudowę infrastruktury technicznej, wyposażenie w sprzęt oraz aparaturę. W 1993 roku wybudowano nowy pawilon oddziału ginekologiczno-położniczego na 31 łóżek. Dzięki jego wytrwałym dążeniom rozbudowano i modernizowano oddziały: chirurgiczny, dziecięcy, wewnętrzny. Zbudowano także blok operacyjno-diagnostyczny. Dyrektor Stolarczyk doprowadził do tego, że szpital w Międzyrzecu zadłużony i w złym stanie stał się jednostką spełniającą wszelkie standardy europejskie. W 2013 roku otrzymał certyfikat akredytacyjny Ministerstwa Zdrowia i uplasował się na pierwszym miejscu spośród 700 tak funkcjonujących placówek w Polsce.
 
Za działalność zawodowa i społeczną odznaczono go „Brązowym Krzyżem Zasługi”. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
 
Od 2006 do 2014 roku Ireneusz Stolarczyk był też radnym PSL w sejmiku województwa lubelskiego, gdzie pełnił m.in. funkcję przewodniczącego komisji ochrony zdrowia. Zmarł 14 czerwca 2014 roku, w wieku 64 lat.
 
Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Międzyrzec Podlaski otrzymał pośmiertnie 28 kwietnia 2015 roku.

c8f6d75cb852a577872150a3fda1f35b
Ks. Józef Brzozowski – proboszcz parafii pw. Św. Mikołaja w Międzyrzecu Podlaskim, dziekan dekanatu międzyrzeckiego, kanonik gremialny Kapituły Łukowskiej, Honorowy Obywatel Włodawy, aktywny pasjonat i organizator sportu rodzinnego i turystyki.
 
Urodził się 28 sierpnia 1952 r. w Leszczance. Ukończył szkołę podstawową w Leszczance oraz Liceum Ogólnokształcące w Łukowie w roku 1971. Początkowo zgłosił się na Politechnikę Warszawską, by ostatecznie wybrać drogę powołania kapłańskiego – wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. W 1978 r. ukończył Wyższe Seminarium Duchowne i 24 czerwca tegoż roku został wyświęcony na kapłana.
 
Od objęcia urzędu Proboszcz parafii św. Mikołaja w 2007 r. od razu dał się poznać, jako wielki krzewiciel kultury fizycznej wśród młodzieży i dorosłych. W Międzyrzecu jakby nastąpiło nowe otwarcie, czego symbolem jest nowa droga i nowa główna brama do kościoła Świętego Mikołaja. Jest doskonałym organizatorem życia duchowego, zachęca usilnie wiernych do uczestniczenia w niedzielnej Mszy Św., zabiega o to, aby w każdej rodzinie znajdowało się Pismo Św. i Krzyż. W swojej działalności nie ogranicza się tylko do celów duszpasterskich, ale wychodzi z różnymi inicjatywami promując sport według dewizy „w zdrowym ciele zdrowy duch”. Zapoczątkował Rodzinny Majowy Rajd Rowerowy, który jest nie tylko wypoczynkiem, ale okazją do integracji rodziny i społeczności Międzyrzeca Podlaskiego.

a3856558e8e9acde3342d7f6b88c9100
Ks. Kanonik Stefan Karwowski – długoletni proboszcz parafii pw. Chrystusa Króla w Międzyrzecu Podlaskim. Urodził się w 1938 r. w Dębowicy. Uczęszczał do liceum biskupiego w Siedlcach, potem studiował w siedleckim seminarium, a w 1962 r. przyjął święcenia kapłańskie. Proboszcz parafii Chrystusa Króla od 1994 roku.
 
Ks. Stefan Karwowski, jako pierwszy proboszcz parafii pw. Chrystusa Króla angażował się w umacnianie więzi wspólnoty mieszkańców naszego miasta, troszczył się o ich duchowe i doczesne sprawy oraz zadbał o wyposażenie świątyni i stworzenie jej zaplecza. Na trwałe zapisał się na kartach historii Międzyrzeca oraz zapewnił sobie wdzięczność i szacunek lokalnej społeczności. Ksiądz Kanonik był od początku głównym organizatorem życia parafialnego. Zachęcał wiernych do uczestnictwa we mszy świętej i uroczystościach kościelnych, do przyjmowania sakramentów świętych, do udziału w rekolekcjach, w modlitwie różańcowej i nabożeństwach majowym i czerwcowym, a w okresie Wielkiego Postu w nabożeństwie Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali.

65803 b
Stanisław Żmijan urodził się 13 grudnia 1956 roku w Tarnogrodzie, gdzie ukończył szkołę podstawowa i średnią. Wykształcenie wyższe techniczne zdobył na Politechnice Lubelskiej specjalizując się w budowie dróg, ulic i mostów. W latach 1980-1984 pracował w Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Lublinie na stanowisku laboranta, a potem kierownika pracowni Okręgowego Laboratorium Drogowego.
 
W latach 1984-1989 był zastępcą dyrektora Rejonu Dróg Publicznych we Włodawie. Następnie przeszedł na stanowisko dyrektora w Przedsiębiorstwie Drogowo-Mostowym w Międzyrzecu Podlaskim. W 1997 r. przedsiębiorstwo zostało wyróżnione „Wawrzynem Podlasia” w kategorii „Przedsiębiorstwo Roku” woj. bialskopodlaskiego. Poza pracą zawodową, którą ciągle doskonali – rozwija się społecznie. Od 1980 r. jest członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji. Jest współzałożycielem Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej z siedzibą w Krakowie. Od 1994 jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców Majątkowych. Od 2002 zasiada w Lubelskiej Okręgowej Izbie Inżynierów Budownictwa. Pełni w niej funkcję wiceprezesa. Wielokrotnie występował na konferencjach naukowych, jest tez autorem publikacji, np. w miesięczniku „Drogownictwo” (1989).
 
W latach 1990-1998 zasiadał w Radzie Miejskiej Międzyrzeca Podlaskiego, a następnie do 2001 w sejmiku lubelskim I kadencji. W 2001 został działaczem Platformy Obywatelskiej, od 2011 do 2013 pełnił funkcję przewodniczącego struktur w tej partii w województwie lubelskim (ponadto dwukrotnie, w 2005 i 2011, był p.o. przewodniczącego). W wyborach w 2001, 2005 i 2007 uzyskiwał mandat posła na Sejm w okręgu chełmskim z listy PO.
 
W 2000 roku otrzymał odznakę „Zasłużony dla Miasta Międzyrzec Podlaski” za szczególny wkład w rozwój samorządności oraz działalność na rzecz rozwoju miasta. 6 listopada 2012 roku otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Miasta Międzyrzec Podlaski.

573476 dziwiszjw17 34

Kardynał Stanisław Dziwisz urodzony 27 kwietnia 1939 roku. Do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie wstąpił w 1957 r. po ukończeniu którego przyjął święcenia kapłańskie w dniu 23 czerwca 1963 r. w Katedrze Wawelskiej udzielił mu bp Karol Wojtyła. Przez dwa lata (1963-1965) pracował jako wikariusz w Makowie Podhalańskim, a następnie został skierowany na studia specjalistyczne z zakresu liturgiki na Wydziale Teologicznym w Krakowie.

W 1981 r. otrzymał tytuł doktora teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. W latach 1966-1978 był kapelanem ks. kard. Karola Wojtyły. Jednocześnie był wykładowcą liturgiki w Wyższym Instytucie Katechetycznym w Krakowie, redaktorem pisma urzędowego Kurii Biskupiej Notificationes e Curia Metropolitana Cracoviensi, sekretarzem Archidiecezjalnej Komisji Liturgicznej, członkiem Rady Kapłańskiej. Brał udział w pracach Komitetu Roku Świętego (1974-1975). Uczestniczył czynnie w pracach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej (1972-1979). Pełnił funkcję sekretarza osobistego Ojca Świętego Jana Pawła II od chwili wyboru do ostatnich dni jego Pontyfikatu (1978-2005). W 1995 r. został Kanonikiem Kapituły Metropolitarnej we Lwowie, w 1996 r. protonotariuszem apostolskim, a w 1997 r. Kanonikiem Kapituły Metropolitarnej w Krakowie. W 1998 r. został mianowany biskupem tytularnym San Leone i drugim prefektem Domu Papieskiego. Sakrę biskupią przyjął z rąk Ojca Świętego Jana Pawła II dnia 19 marca 1998 r. Pięć lat później został podniesiony do godności arcybiskupiej. Po śmierci Ojca Świętego Jana Pawła II, dnia 3 czerwca 2005 r. Papież Benedykt XVI mianował Arcybiskupa Stanisława Dziwisza Arcybiskupem Metropolitą Krakowskim, a na konsystorzu w 2006 r. kreował go Kardynałem. Jest Wielkim Kanclerzem Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie członkiem czterech dykasteriów watykańskich: Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, Papieskiej Rady ds. Świeckich i Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia.

f805d67af47d6a62d1d7290d45860657

Franciszek Przychodzki urodził się 18 sierpnia 1930 roku w Międzyrzecu Podlaskim jako syn Jana i Zofii z Kazimierczaków. W latach 1979 – 1989 pełnił służbę Komendanta Wojskowej Komendy Uzupełnień w Białej Podlaskiej.

Przez okres trzech kadencji spełniał funkcję radnego Rady Miejskiej w Międzyrzecu Podlaskim, w której był Przewodniczącym Komisji Ładu, Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego oraz Przewodniczącym Zespołu Koordynacyjnego Programu „Bezpieczne Miasto”. Jako radny był wnioskodawcą m.in. powołania w naszym mieście Straży Miejskiej, otynkowania walącego się ogrodzenia cmentarza, czy też budowy parkingu przy cmentarzu i kościele św. Mikołaja, co zostało zrealizowane. Po zakończeniu 40-letniej służby wojskowej włączył się w nurt pracy społecznej. Został wybrany Prezesem Zarządu Okręgowego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy w Białej Podlaskiej. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje.

Dzikowska Elzbieta

Elżbieta Dzikowska urodziła się w Międzyrzecu Podlaskim 19 marca 1937 roku jako Józefa Elżbieta Górska. Jej ojciec był łącznikiem Armii Krajowej i w 1944 r. został stracony przez Niemców na zamku w Lublinie. W tym samym więzieniu 15-letnia Elżbieta spędziła pół roku za przynależność do tajnego antykomunistycznego Związku Ewolucjonistów Wolności (zał. w 1951 r. w Międzyrzecu Podlaskim).

W Międzyrzecu ukończyła gimnazjum. W 1953 roku, mimo trudności ze strony uczelni, podjęła studia w Instytucie Orientalistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Po czwartym roku studiów udało jej się wyjechać do Chin na 6 tygodni. Po powrocie miała trudności ze znalezieniem pracy jako sinolog. Podjęła kolejne studia – historię sztuki i jednocześnie pracę w miesięczniku „Chiny”. Od 1964 r. pracowała dla „Kontynentów” w dziale poświęconym Ameryce Łacińskiej. Od tej chwili zaczęła podróżować do tamtejszych krajów, stając się z czasem specjalistką od Ameryki Łacińskiej. Ukończyła odpowiedni kurs i pracowała dla redakcji jako fotoreporterka, a także operator filmowy. W 1974 r. związała się z Tonym Halikiem i jako małżeństwo przygotowali wspólnie ok. 300 filmów i programów telewizyjnych z cyklu „Pieprz i wanilia”. Cieszył się on ogromnym zainteresowaniem wśród Polaków. W 1976 r. wraz z mężem byli pierwszymi Polakami, którzy dotarli do ruin zaginionego miasta Vilcabamba, ostatniej stolicy Inków. Razem odbyli wiele wspólnych podróży do prawie wszystkich krajów Ameryki Łacińskiej, Europy, 27 stanów USA, jak również: do Chin, Australii, Nowej Zelandii, Tajlandii, Indii, Sri Lanki, Rosji, na Tahiti, Hawaje, Galapagos, Wyspę Wielkanocną, do Kenii i Tanzanii, do Maroka, Libii, Egiptu.

z19089455QSlawa Przybylska zrodlo facebook

Sława Przybylska urodziła się 2 listopada 1931 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Dzieciństwo i pierwsze lata nauki spędziła w Międzyrzecu, zaś jako piętnastoletnia dziewczyna opuściła na zawsze rodzinny dom i miasto. W 1946 r. rozpoczęła edukację w podkrakowskich Krzeszowicach, a następnie kontynuowała naukę w Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie.

Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczęła studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Służby Zagranicznej, uzyskując w 1954 r. dyplom i kwalifikacje ekonomisty. Rok 1957 okazał się przełomowym i najważniejszym w życiu artystycznym Sławy Przybylskiej. Podwójne zwycięstwo w konkursie Polskiego radia, a następnie w konkursie Telewizji Polskiej na najlepszego piosenkarza amatora rozpoczęło pasmo sukcesów młodej piosenkarki i przesadziło o wyborze drogi życiowej i zawodowej. W następnych latach podejmuje naukę w Szkole Muzycznej i Radiowym Studiu Estradowym. Druga połowa lat pięćdziesiątych jest początkiem kariery artystycznej i estradowej Sławy Przybylskiej.

Ogromny sukces przynosi jej nagranie w 1958 r. piosenki z muzyką Lucjana Kaszyckiego „Pamiętasz była jesień” do filmu J.W. Hasa „Pożegnania”. W latach 1958-1960 nagrała piosenki do filmów: „Popiół i diament” i „Niewinni czarodzieje” A Wajdy, „Rozstanie” W. Hasa, „Zezowate szczęście” A. Munka. Uczestniczy w kształtowaniu życia kulturalnego Polski, inicjując powstanie Teatrzyku Piosenki „Tingel-Tangel”. Występowała w kabarecie K. Krukowskiego „U Lopka”, J. Pietrzaka „Pod Egidą” oraz kabarecie „Kurierek”. W latach 1983-88 była związana z Teatrem na Targówku w Warszawie.

Henrykburzec

Henryk Burzec urodził się 21 lutego 1919 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Dzieciństwo spędził w Brześciu nad Bugiem na Polesiu. Od wczesnych lat młodzieńczych pragnął podążyć śladami dziadka oraz wuja i kształcić się w kierunku rzeźbiarskim. Pierwsze rzeźby powstały w trakcie nauki w szkole stolarskiej w Brześciu. W 1936 r.

rozpoczyna naukę w szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem i poznaje tutaj tajniki technik rzeźbiarskich. Po wojnie podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie trafiając do pracowni rzeźby prof. Xawerego Dunikowskiego. Tutaj w trakcie studiów dojrzał artystycznie. Pracuje z mistrzem Dunikowskim przy powstaniu Pomnika Powstańców Śląskich na Górze Św. Anny i przy głowach wawelskich. W 1954 r. otwiera w Zakopanem galerie autorską przy ulicy Piaseckiego 14, w której zgromadził kilkadziesiąt prac stanowiących zaledwie część rzeźb kameralnych powstałych na przestrzeni półwiecza. Ze swoimi rzeźbami zwiedził wiele europejskich krajów, tj. Francja, Niemcy, Hiszpania, Słowacja. Wystawił swoje dzieła w polskich salonach artystycznych włącznie z warszawską „Zachętą”. Działał również społecznie. Był członkiem ZPAP w Zakopanem , członkiem zarządu Stowarzyszenia „Sztuka Podhalańska”, członkiem zarządu Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego. Jego znakomite prace spotkać można w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, Muzeum Lubelskiego w Lublinie, Muzeum Tatrzańskiego im. Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem, Muzeum Martyrologii i Męczeństwa na Majdanku, Ministerstwa Kultury i Sztuki, ponadto w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą. Wiele swoich prac ofiarował instytucjom: Szkole Tysiąclecia na Harendzie w Zakopanem, Szpitalowi w Zakopanem, Zespołowi Rehabilitacyjno-Ortopedycznemu dla Dzieci i Młodzieży w Zakopanem, Centrum Zdrowia Dziecka itp. W czerwcu 2000 r. przyjechał do Międzyrzeca – miasta rodzinnego i uczestniczył w Prezentacjach – Konfrontacjach (X międzyrzeckie prezentacje plastyczne).

5a929c453a70b o full

Mieczysław Kalenik urodził się 1 stycznia 1933 roku w Międzyrzecu Podlaskim jako syn Jana i Aleksandry z domu Chmielewskiej. Żona Wiesława Czapińska – publicystka i pisarka, córka Magdalena Weronika. Ukończył Szkołę Podstawową Nr 2 oraz Gimnazjum Ekonomiczno-Handlowe (matura w 1952 r.) w Międzyrzecu Podlaskim. W 1952 r. brał udział w Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim w Lublinie (eliminacje wojewódzkie) i tam zauważyła go profesor Państwowej Wyższej szkoły Teatralnej w Warszawie – Zofia Małanicz i zaproponowała studia w tej uczelni. W latach 1953-1957 studiował w PWST. W tym czasie opiekował się Aleksandrem Zelwerowiczem, rektorem honorowym PWST – aktorem największej klasy, aż do jego śmierci w 1955 r. Jeszcze przed uzyskaniem dyplomu został zaangażowany do zespołu Teatru Komedii w Warszawie.

Debiutował w musicalu „Pocałuj mnie Kasiu”. Grał w Teatrze Powszechnym, Tetrze Narodowym i Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1980 r. był zaangażowany w Teatrze Polskim w Warszawie. Występował w licznych sztukach Teatru Telewizji. Wspólnie z Czesławem Szpakowiczem stworzył Teatr Sensacji. Mieczysław Kalenik wystąpił w wielu filmach telewizyjnych i kinowych m.in. „Krzyżacy”, „Smarkula”, „Pierwszy dzień wolności”, „Paryż, Warszawa bez wizy”, „Czterdziestolatek”, „Polskie Drogi”, „Czarne Chmury”, „Wszystko na sprzedaż”, „Pan Tadeusz”, „Hrabia Cosec”, „Noce i dnie”. Grał na deskach scenicznych różnych teatrów z wieloma wybitnymi aktorami występującymi jeszcze przed wojną i współcześnie. Przez dwa lata pracował tez jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

Józef Bergier VII kadencja Kancelaria Senatu
Dr hab. prof. Józef Bergier ukończył studia w filii Akademii Wychowania Fizycznego w 1975 roku. W 1982 uzyskał stopień doktora (na odstawie pracy pt. Tendencje rozwoju sprawności motorycznej dzieci Zbiorczych Szkół Gminnych makroregionu środkowo-wschodniego), w 1999 roku został doktorem habilitowanym nauk kultury fizycznej (w oparciu o rozprawę zatytułowaną Wiedza dzieci o nauczanych czynnościach ruchowych a skuteczność działań w grze zespołowej).
 
Uzyskał uprawnienia trenera klasy mistrzowskiej w piłce nożnej. Postanowieniem Prezydenta RP z sierpnia 2012 otrzymał tytuł profesora nauk o kulturze fizycznej. Od 1975 pracuje jako nauczyciel akademicki. Od 2000 zajmował stanowisko profesora w Państwowej Szkole Wyższej w Białej Podlaskiej, objął funkcje rektora tej uczelni. Został również profesorem Wydziału Wychowania Fizycznego i Sportu w Białej Podlaskiej w ramach warszawskiej AWF. W latach 1997-2001 Poseł na Sejm III kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność. Jako poseł na Sejm RP czynnie wspierał inicjatywy samorządu miasta Międzyrzec Podlkaski. Honorowe Obywatelstwo Miasta Otrzymał 30 maja 2001 roku.

e209a01a0fe30bba8d1804ab90e8da99
Dr Szczepan Kalinowski – nauczyciel akademicki ZW AWF i PWSZ w Białej Podlaskiej, regionalista, bibliofil i edytor, działacz społeczny, publicysta, wiceprezes TPN w Międzyrzecu Podlaskim. Urodził się 5 listopada 1950 roku w Międzyrzecu Podlaskim. ukończył Szkołę Podstawową Nr 1 i Liceum Ogólnokształcące w Międzyrzecu Podlaskim (1969 r.).
 
Studiował historię na Wydziale Humanistycznym UMCS w Lublinie (1974 r.). Ukończył kurs dla członków zarządu i rad nadzorczych uzyskując dyplom w Ministerstwie Skarbu Państwa (1999 r.). W latach 1989-1999 był dyrektorem Oddziału Wojewódzkiego Stowarzyszenia PAX w Białej Podlaskiej, Katolickiego Stowarzyszenia Civitas Chrystiana w Białej Podlaskiej, nauczycielem w szkole podstawowej i Studium Pomaturalnym w Białej Podlaskiej. Znany działacz ZHP, PTTK i towarzystw regionalnych. Był członkiem Rady Nadzorczej i prezesem Fundacji Ochrony Zabytków w Warszawie. Od 1989 r. zaangażował się w pomoc Polakom i kościołowi na Wschodzie. Jest działaczem samorządowym i forum organizacji pozarządowych. Redaktor Biblioteczki Regionalnej (kilkanaście pozycji książkowych). Zorganizował pięciokrotnie Dni Kultury Chrześcijańskiej i Sejmiki Miłośników Regionu oraz sesję ekologiczną polsko-białoruską. Organizuje tez wystawy oświatowe z własnych zbiorów. Wygłosił kilkaset prelekcji ilustrowanych diapozytywami na temat zabytków, kultury, historii, regionalizmu, kościoła itp. Współautor pierwszego przewodnika po Międzyrzecu i okolicach. Zredagował dokonując wyboru wierszy i opatrzył wstępem antologię pt. „Unici w poezji polskiej”, autor książki „Szlakiem Legionów po Podlasiu”.

gaszewskistanislaw
Stanisław Gaszewski urodził się 10 listopada 1928 roku w Brześciu nad Bugiem. Od 1944 r. związany z Międzyrzecem Podlaskim, miastem swoich rodziców i przodków. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Międzyrzecu Podlaskim. W 1949 r. rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1949-1952 kontynuuje studia na Wydziale lekarskim Uniwersytetu Jana Masaryka w Brnie (CSR).
Dyplom lekarza medycyny uzyskał w Akademii Medycznej w Lublinie (1954 r.). Specjalizację I i II stopnia z zakresu chirurgii uzyskał pod kierownictwem dra Wacława Przednikiewicza i prof. Feliksa Skubiszewskiego. Ukończył liczne kursy i staże w klinikach Warszawy, Poznania, Lublina i Bydgoszczy. Od 1 czerwca 1954 r. był zatrudniony najpierw w charakterze asystenta, a od stycznia 1959 r. jako ordynator Oddziału Chirurgii Szpitala Rejonowego w Międzyrzecu Podlaskim do czasu odejścia na emeryturę w marcu 1991 r. W Poradni Chirurgicznej pracował od 1954 r. Udzielał się społecznie: w latach 1965-1973 radny Miejskiej Rady Narodowej, członek Komisji Kontroli Zawodu w Lublinie, członek Towarzystwa Chirurgów Polskich. Od 1976 r. był członkiem Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Międzyrzecu Podlaskim. W czasie pracy zawodowej na stanowiskach kierowniczych spowodował wydzielenie z Oddziału Chirurgiczno-Położniczego głównego Oddziału Chirurgii, budowę pawilony szpitala od ul. Staromiejskiej, mieszczącego poza kuchnią i stołówką oddział dziecięcy, laboratorium, pracownię Rtg, aptekę i Poradnię Chirurgiczną. Wygospodarował pomieszczenia na salę sekcyjną i kostnicę. Współdziałał w organizacji Pogotowia Ratunkowego i Punktu Krwiodawstwa.

644a021c24b74fbd63f53fbf5f189411
Dr Józef Geresz urodził się 19 marca 1945 r. w Kobylanach. Już w szkole podstawowej wykazywał zainteresowania humanistyczne. Kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Łosicach i na studiach na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 1967 ukończył studia i w roku następnym został laureatem konkursu na najlepsze prace magisterskie z dziedziny walk narodowo-wyzwoleńczych z okresu II wojny światowej. W ramach podróży naukowo-historycznej zwiedzał Europę.
W 1968 roku rozpoczął pracę w Liceum Ogólnokształcącym w Międzyrzecu Podlaskim w charakterze nauczyciela języka niemieckiego i jednocześnie w dwóch szkołach w Siedlcach jako nauczyciel historii. W roku 1971 ożenił się z Marią Kinel. W tym czasie ukazały się drukiem jego pierwsze prace dotyczące kampanii wrześniowej 1939 r. i walk w 1918 r. W czasie, gdy oficjalnie ogłoszono, że Polska uzyskała niepodległość dzięki Rewolucji Październikowej, on ukazywał własny wysiłek narodu i głosił, że w 1918 r. Międzyrzec przez swą krwawą ofiarę uratował Warszawę. W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Germanistyki Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu uzyskując po raz drugi dyplom magistra. W roku 1978 uzyskał nagrodę Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia dydaktyczne.

Ryszard Kornacki

Ryszard Kornacki urodził się 28 września 1940 roku w Lublinie. Ukończył Liceum Ogólnokształcące (1958) i Studium Nauczycielskie (1961) w Lublinie, a następnie studia magisterskie (filologia polska) w UMCS. Po ukończeniu szkoły podjął pracę w Szkole Podstawowej Nr 3 w Lublinie jako nauczyciel. W 1962 r. przeniósł się do Międzyrzeca Podlaskiego, gdzie został nauczycielem w Szkole Podstawowej Nr 2 oraz kierownikiem Ogniska Metodycznego Języka Polskiego, później także wizytatorem metodykiem w Wydziale Oświaty i Wychowania w Radzyniu Podlaskim i Kuratorium Oświaty i Wychowania w Białej Podlaskiej.

Pracował jako dziennikarz w Trybunie Zakładowej w Białej Podlaskiej i korespondent w „Sztandarze Ludu” w Międzyrzecu. Członek wielu zespołów redakcyjnych, m.in. „Podlaskiego Kwartalnika Kulturalnego”, „Słowa Podlasia”, „Gońca Podlaskiego” „Głosu Międzyrzeckiego”, „Rocznika Międzyrzeckiego” i „Merkuriusza”. Współpracownik Katolickiego Radia Podlasia w Siedlcach. Był dyrektorem Szkoły Podstawowej Nr 1, dyrektorem Miejskiego Ośrodka Kultury, polonistą i nauczycielem bibliotekarzem w Liceum Ogólnokształcącym w Międzyrzecu Podlaskim. Prezes Międzyrzeckiego Stowarzyszenia Teatralnego, wiceprezes ds. wydawnictw Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Międzyrzecu Podlaskim, członek komisji programowo-artystycznej III Międzyrzeckiego Festiwalu Słowa ’98, członek jury Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego Literatury Tworzonej na Obczyźnie „Od Mickiewicza do Miłosza”. Uczestnik ogólnopolskich i regionalnych konkursów literackich, zdobywający nagrody i wyróżnienia. Opublikował kilkanaście zbiorów wierszy i aforyzmów oraz z małżonką „Czarną różę – baśnie i opowieści z Podlasia”, a także z J. Krzyżanowskim program monograficzny „Sława Przybylska”.