Lechosław Gawlikowski (ur. 13 czerwca 1946 roku w Międzyrzecu Podlaskim) – polski dziennikarz, publicysta, archiwista zasobów Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.
Ukończył Liceum Ogólnokształcące Nr XXI im Hugona Kołłątaja w Warszawie, następnie Wydział Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Po śmierci ojca, zmuszony był na trzecim roku studiów podjąć pracę zarobkową. Pracował początkowo jako tłumacz-recepcjonista, później w Radzie Naczelnej Zrzeszenia Studentów Polskich. Studia ukończył w terminie. Po studiach był członkiem redakcji: kwartalnika „Young Cinema and Theatre” oraz miesięcznika „World Student News” (odpowiadał w nim za dział kulturalny). Pisma były wydawane przez Międzynarodowy Związek Studentów w Pradze.
Wyjechał do Republiki Federalnej Niemiec i pozostał na Zachodzie. Polecony Janowi Nowakowi-Jeziorańskiemu przez hr. Michała Tyszkiewicza w 1972 roku podjął pracę w Rozgłośni Polskiej RWE, początkowo jako stażysta w redakcji Dziennika Radiowego, z czasem redaktor. Przeniesiony do Działu Programowego Rozgłośni przez Zygmunta Michałowskiego komentował sprawy gospodarcze (był następcą zmarłego Michała Gamarnikowa).
Za kadencji Marka Łatyńskiego wiosną 1988 Gawlikowski został mianowany Asystentem Dyrektora i wkrótce potem pierwszym zastępcą Dyrektora Rozgłośni Polskiej RWE. Funkcję tę pełnił do jej zamknięcia, 30 czerwca 1994 roku. W marcu 1990 roku otrzymał jako jeden z pierwszych pracowników „Nagrodę Prezesa RWE/RS za Szczególne Osiągnięcia”. Przez ostatnie miesiące istnienia Rozgłośni w Monachium Gawlikowski pełnił obowiązki Dyrektora Rozgłośni Polskiej RWE. W latach 1988-1994 utworzył w Rozgłośni Polskiej RWE archiwum obejmujące początkowo 2500, a potem ok. 5000 najstarszych historycznych nagrań audycji. Po zamknięciu w Monachium Rozgłośni Polskiej (oraz rozgłośni Czechosłowackiej i Węgierskiej) RWE, Gawlikowski zajmował się selekcją pozostałych w budynku RWE materiałów redakcyjnych i programowych (w tym także nagrań dźwiękowych), uzupełniając w ten sposób archiwum programowe RWE/RS. Z czasem w 1995 roku, gdy podjęto decyzję o przeniesieniu RWE/RS z Monachium do Pragi, koordynował te czynności w całej instytucji, a także podczas przeprowadzki z Monachium archiwum programowego, oraz korporacyjnego RWE/RS i utworzenia już w Pradze zintegrowanego archiwum programowego i korporacyjnego. W archiwum znalazły się zachowane nagrania dźwiękowe, materiały programowe i redakcyjne oraz historyczne dokumenty RWE/RS jako instytucji. Gdy podjęto polityczną decyzję przekazania przez RWE/RS do Polski kopii historycznych nagrań dźwiękowych, Gawlikowski podjął wspólnie z ówczesnym Dyrektorem Naczelnym Archiwów Państwowych w Warszawie, prof. Jerzym Skowronkiem inicjatywę, aby zasoby te trafiły do Archiwów Państwowych w Warszawie i aby Polskie Radio miało jednocześnie swobodny dostęp do tych nagrań w celach programowych. Nadzorował w Pradze (przy pomocy Stanisława Kowieszki) przygotowanie kopii nagrań dźwiękowych Rozgłośni Polskiej RWE, które przekazano później Archiwom Państwowym w Warszawie. Gdy podjęto decyzję przekazania historycznych archiwów programowych i korporacyjnych RWE/RS do Instytutu Hoovera w Stanfordzie w Kalifornii, zajmował się po stronie RWE selekcją dokumentacji oraz przygotowaniem dokumentów i nagrań do drogi. W 2001 otrzymał ponownie „Nagrodę Prezesa RWE/RS za Szczególne Osiągnięcia” w dziedzinie zachowania i zabezpieczenia dokumentów, materiałów i nagrań dźwiękowych, ilustrujących pierwsze 50 lat działalności RWE/RS. Po zamknięciu w Monachium Rozgłośni Polskiej RWE Gawlikowski był w grupie najstarszych pracowników Rozgłośni Polskiej RWE odznaczonych przez prezydenta Lecha Wałęsę. Otrzymał wówczas Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W grudniu 2015 roku opublikował blisko tysiąc-stronicową pracę pt.: Pracownicy Radia Wolna Europa. Biografie zwykłe i niezwykłe będącą w zamierzeniu uzupełnieniem dwutomowych wspomnień Jana Nowaka-Jeziorańskiego: Polska z oddali i Wojna w eterze, dotyczących okresu jego pracy w Rozgłośni Polskiej RWE. Żonaty, mieszka w Monachium.
