Kardynał Stanisław Dziwisz urodzony 27 kwietnia 1939 roku. Do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie wstąpił w 1957 r. po ukończeniu którego przyjął święcenia kapłańskie w dniu 23 czerwca 1963 r. w Katedrze Wawelskiej udzielił mu bp Karol Wojtyła. Przez dwa lata (1963-1965) pracował jako wikariusz w Makowie Podhalańskim, a następnie został skierowany na studia specjalistyczne z zakresu liturgiki na Wydziale Teologicznym w Krakowie.

W 1981 r. otrzymał tytuł doktora teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. W latach 1966-1978 był kapelanem ks. kard. Karola Wojtyły. Jednocześnie był wykładowcą liturgiki w Wyższym Instytucie Katechetycznym w Krakowie, redaktorem pisma urzędowego Kurii Biskupiej Notificationes e Curia Metropolitana Cracoviensi, sekretarzem Archidiecezjalnej Komisji Liturgicznej, członkiem Rady Kapłańskiej. Brał udział w pracach Komitetu Roku Świętego (1974-1975). Uczestniczył czynnie w pracach Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej (1972-1979). Pełnił funkcję sekretarza osobistego Ojca Świętego Jana Pawła II od chwili wyboru do ostatnich dni jego Pontyfikatu (1978-2005). W 1995 r. został Kanonikiem Kapituły Metropolitarnej we Lwowie, w 1996 r. protonotariuszem apostolskim, a w 1997 r. Kanonikiem Kapituły Metropolitarnej w Krakowie. W 1998 r. został mianowany biskupem tytularnym San Leone i drugim prefektem Domu Papieskiego. Sakrę biskupią przyjął z rąk Ojca Świętego Jana Pawła II dnia 19 marca 1998 r. Pięć lat później został podniesiony do godności arcybiskupiej. Po śmierci Ojca Świętego Jana Pawła II, dnia 3 czerwca 2005 r. Papież Benedykt XVI mianował Arcybiskupa Stanisława Dziwisza Arcybiskupem Metropolitą Krakowskim, a na konsystorzu w 2006 r. kreował go Kardynałem. Jest Wielkim Kanclerzem Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie członkiem czterech dykasteriów watykańskich: Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, Papieskiej Rady ds. Świeckich i Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia.

Czytaj więcej: Kardynał Stanisław Dziwisz

Franciszek Przychodzki urodził się 18 sierpnia 1930 roku w Międzyrzecu Podlaskim jako syn Jana i Zofii z Kazimierczaków. W latach 1979 – 1989 pełnił służbę Komendanta Wojskowej Komendy Uzupełnień w Białej Podlaskiej.

Przez okres trzech kadencji spełniał funkcję radnego Rady Miejskiej w Międzyrzecu Podlaskim, w której był Przewodniczącym Komisji Ładu, Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego oraz Przewodniczącym Zespołu Koordynacyjnego Programu „Bezpieczne Miasto”. Jako radny był wnioskodawcą m.in. powołania w naszym mieście Straży Miejskiej, otynkowania walącego się ogrodzenia cmentarza, czy też budowy parkingu przy cmentarzu i kościele św. Mikołaja, co zostało zrealizowane. Po zakończeniu 40-letniej służby wojskowej włączył się w nurt pracy społecznej. Został wybrany Prezesem Zarządu Okręgowego Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy w Białej Podlaskiej. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje.

Czytaj więcej: Franciszek Przychodzki

Elżbieta Dzikowska urodziła się w Międzyrzecu Podlaskim 19 marca 1937 roku jako Józefa Elżbieta Górska. Jej ojciec był łącznikiem Armii Krajowej i w 1944 r. został stracony przez Niemców na zamku w Lublinie. W tym samym więzieniu 15-letnia Elżbieta spędziła pół roku za przynależność do tajnego antykomunistycznego Związku Ewolucjonistów Wolności (zał. w 1951 r. w Międzyrzecu Podlaskim).

W Międzyrzecu ukończyła gimnazjum. W 1953 roku, mimo trudności ze strony uczelni, podjęła studia w Instytucie Orientalistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Po czwartym roku studiów udało jej się wyjechać do Chin na 6 tygodni. Po powrocie miała trudności ze znalezieniem pracy jako sinolog. Podjęła kolejne studia – historię sztuki i jednocześnie pracę w miesięczniku „Chiny”. Od 1964 r. pracowała dla „Kontynentów” w dziale poświęconym Ameryce Łacińskiej. Od tej chwili zaczęła podróżować do tamtejszych krajów, stając się z czasem specjalistką od Ameryki Łacińskiej. Ukończyła odpowiedni kurs i pracowała dla redakcji jako fotoreporterka, a także operator filmowy. W 1974 r. związała się z Tonym Halikiem i jako małżeństwo przygotowali wspólnie ok. 300 filmów i programów telewizyjnych z cyklu „Pieprz i wanilia”. Cieszył się on ogromnym zainteresowaniem wśród Polaków. W 1976 r. wraz z mężem byli pierwszymi Polakami, którzy dotarli do ruin zaginionego miasta Vilcabamba, ostatniej stolicy Inków. Razem odbyli wiele wspólnych podróży do prawie wszystkich krajów Ameryki Łacińskiej, Europy, 27 stanów USA, jak również: do Chin, Australii, Nowej Zelandii, Tajlandii, Indii, Sri Lanki, Rosji, na Tahiti, Hawaje, Galapagos, Wyspę Wielkanocną, do Kenii i Tanzanii, do Maroka, Libii, Egiptu.

Czytaj więcej: Elżbieta Dzikowska

Sława Przybylska urodziła się 2 listopada 1931 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Dzieciństwo i pierwsze lata nauki spędziła w Międzyrzecu, zaś jako piętnastoletnia dziewczyna opuściła na zawsze rodzinny dom i miasto. W 1946 r. rozpoczęła edukację w podkrakowskich Krzeszowicach, a następnie kontynuowała naukę w Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie.

Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczęła studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Służby Zagranicznej, uzyskując w 1954 r. dyplom i kwalifikacje ekonomisty. Rok 1957 okazał się przełomowym i najważniejszym w życiu artystycznym Sławy Przybylskiej. Podwójne zwycięstwo w konkursie Polskiego radia, a następnie w konkursie Telewizji Polskiej na najlepszego piosenkarza amatora rozpoczęło pasmo sukcesów młodej piosenkarki i przesadziło o wyborze drogi życiowej i zawodowej. W następnych latach podejmuje naukę w Szkole Muzycznej i Radiowym Studiu Estradowym. Druga połowa lat pięćdziesiątych jest początkiem kariery artystycznej i estradowej Sławy Przybylskiej.

Ogromny sukces przynosi jej nagranie w 1958 r. piosenki z muzyką Lucjana Kaszyckiego „Pamiętasz była jesień” do filmu J.W. Hasa „Pożegnania”. W latach 1958-1960 nagrała piosenki do filmów: „Popiół i diament” i „Niewinni czarodzieje” A Wajdy, „Rozstanie” W. Hasa, „Zezowate szczęście” A. Munka. Uczestniczy w kształtowaniu życia kulturalnego Polski, inicjując powstanie Teatrzyku Piosenki „Tingel-Tangel”. Występowała w kabarecie K. Krukowskiego „U Lopka”, J. Pietrzaka „Pod Egidą” oraz kabarecie „Kurierek”. W latach 1983-88 była związana z Teatrem na Targówku w Warszawie.

Czytaj więcej: Sława Przybylska

Henryk Burzec urodził się 21 lutego 1919 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Dzieciństwo spędził w Brześciu nad Bugiem na Polesiu. Od wczesnych lat młodzieńczych pragnął podążyć śladami dziadka oraz wuja i kształcić się w kierunku rzeźbiarskim. Pierwsze rzeźby powstały w trakcie nauki w szkole stolarskiej w Brześciu. W 1936 r.

rozpoczyna naukę w szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem i poznaje tutaj tajniki technik rzeźbiarskich. Po wojnie podjął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie trafiając do pracowni rzeźby prof. Xawerego Dunikowskiego. Tutaj w trakcie studiów dojrzał artystycznie. Pracuje z mistrzem Dunikowskim przy powstaniu Pomnika Powstańców Śląskich na Górze Św. Anny i przy głowach wawelskich. W 1954 r. otwiera w Zakopanem galerie autorską przy ulicy Piaseckiego 14, w której zgromadził kilkadziesiąt prac stanowiących zaledwie część rzeźb kameralnych powstałych na przestrzeni półwiecza. Ze swoimi rzeźbami zwiedził wiele europejskich krajów, tj. Francja, Niemcy, Hiszpania, Słowacja. Wystawił swoje dzieła w polskich salonach artystycznych włącznie z warszawską „Zachętą”. Działał również społecznie. Był członkiem ZPAP w Zakopanem , członkiem zarządu Stowarzyszenia „Sztuka Podhalańska”, członkiem zarządu Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego. Jego znakomite prace spotkać można w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, Muzeum Lubelskiego w Lublinie, Muzeum Tatrzańskiego im. Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem, Muzeum Martyrologii i Męczeństwa na Majdanku, Ministerstwa Kultury i Sztuki, ponadto w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą. Wiele swoich prac ofiarował instytucjom: Szkole Tysiąclecia na Harendzie w Zakopanem, Szpitalowi w Zakopanem, Zespołowi Rehabilitacyjno-Ortopedycznemu dla Dzieci i Młodzieży w Zakopanem, Centrum Zdrowia Dziecka itp. W czerwcu 2000 r. przyjechał do Międzyrzeca – miasta rodzinnego i uczestniczył w Prezentacjach – Konfrontacjach (X międzyrzeckie prezentacje plastyczne).

Czytaj więcej: Henryk Burzec

Mieczysław Kalenik urodził się 1 stycznia 1933 roku w Międzyrzecu Podlaskim jako syn Jana i Aleksandry z domu Chmielewskiej. Żona Wiesława Czapińska – publicystka i pisarka, córka Magdalena Weronika. Ukończył Szkołę Podstawową Nr 2 oraz Gimnazjum Ekonomiczno-Handlowe (matura w 1952 r.) w Międzyrzecu Podlaskim. W 1952 r. brał udział w Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim w Lublinie (eliminacje wojewódzkie) i tam zauważyła go profesor Państwowej Wyższej szkoły Teatralnej w Warszawie – Zofia Małanicz i zaproponowała studia w tej uczelni. W latach 1953-1957 studiował w PWST. W tym czasie opiekował się Aleksandrem Zelwerowiczem, rektorem honorowym PWST – aktorem największej klasy, aż do jego śmierci w 1955 r. Jeszcze przed uzyskaniem dyplomu został zaangażowany do zespołu Teatru Komedii w Warszawie.

Debiutował w musicalu „Pocałuj mnie Kasiu”. Grał w Teatrze Powszechnym, Tetrze Narodowym i Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1980 r. był zaangażowany w Teatrze Polskim w Warszawie. Występował w licznych sztukach Teatru Telewizji. Wspólnie z Czesławem Szpakowiczem stworzył Teatr Sensacji. Mieczysław Kalenik wystąpił w wielu filmach telewizyjnych i kinowych m.in. „Krzyżacy”, „Smarkula”, „Pierwszy dzień wolności”, „Paryż, Warszawa bez wizy”, „Czterdziestolatek”, „Polskie Drogi”, „Czarne Chmury”, „Wszystko na sprzedaż”, „Pan Tadeusz”, „Hrabia Cosec”, „Noce i dnie”. Grał na deskach scenicznych różnych teatrów z wieloma wybitnymi aktorami występującymi jeszcze przed wojną i współcześnie. Przez dwa lata pracował tez jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

Czytaj więcej: Mieczysław Kalenik